impersonalis

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From in- (not) +‎ persōnālis (personal).

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

impersōnālis (neuter impersōnāle); third-declension two-termination adjective

  1. (Late Latin and after, grammar) impersonal
    • 4th c. CE, Donatus, Ars Minor :
      Verbo impersonali tempore praesenti legitur, praeterito imperfecto legebatur, praeterito perfecto lectum est uel lectum fuit, praeterito plusquamperfecto lectum erat uel lectum fuerat, futuro legetur.
      A verb in the impersonal is in the present tense legitur, in the preterite imperfect legēbātur, in the preterite perfect lēctum est or lēctum fuit, in the preterite pluperfect lēctum erat or lēctum fuerat, in the future legētur.

Declension[edit]

Third-declension two-termination adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative impersōnālis impersōnāle impersōnālēs impersōnālia
Genitive impersōnālis impersōnālium
Dative impersōnālī impersōnālibus
Accusative impersōnālem impersōnāle impersōnālēs
impersōnālīs
impersōnālia
Ablative impersōnālī impersōnālibus
Vocative impersōnālis impersōnāle impersōnālēs impersōnālia

Descendants[edit]

References[edit]