proco

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

From procus.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

procō (present infinitive procāre, perfect active procāvī, supine procātum); first conjugation

  1. (archaic) to ask, urge, demand
    • 3rd century BCE, L. Livius Andronicus, Aegisthus :
      quīn quod pārēre mihi vōs majestās mea
      procat, tolerātis templōque hanc dēdūcitis?
    • c. 2nd century, Sextus Pompeius Festus, De verborum significatione 249:
      nam procī dīcuntur, quī poscunt aliquam in mātrimōnium, Graecē μνηστῆρες. est enim procāre poscere, ut cum dīcitur in jūdice collocandō: "sī alium procās, nīve eum procās", hoc est poscis; unde etiam meretrīcēs procācēs.
    • c. 4th-5th century, Servius, In Vergilii Aeneidos libros 1.536:
      et procāx propriē petāx est, nam procāre est petere, unde et procī petītōrēs dīcuntur.

Conjugation[edit]

   Conjugation of procō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present procō procās procat procāmus procātis procant
imperfect procābam procābās procābat procābāmus procābātis procābant
future procābō procābis procābit procābimus procābitis procābunt
perfect procāvī procāvistī procāvit procāvimus procāvistis procāvērunt,
procāvēre
pluperfect procāveram procāverās procāverat procāverāmus procāverātis procāverant
future perfect procāverō procāveris procāverit procāverimus procāveritis procāverint
passive present procor procāris,
procāre
procātur procāmur procāminī procantur
imperfect procābar procābāris,
procābāre
procābātur procābāmur procābāminī procābantur
future procābor procāberis,
procābere
procābitur procābimur procābiminī procābuntur
perfect procātus + present active indicative of sum
pluperfect procātus + imperfect active indicative of sum
future perfect procātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present procem procēs procet procēmus procētis procent
imperfect procārem procārēs procāret procārēmus procārētis procārent
perfect procāverim procāverīs procāverit procāverīmus procāverītis procāverint
pluperfect procāvissem procāvissēs procāvisset procāvissēmus procāvissētis procāvissent
passive present procer procēris,
procēre
procētur procēmur procēminī procentur
imperfect procārer procārēris,
procārēre
procārētur procārēmur procārēminī procārentur
perfect procātus + present active subjunctive of sum
pluperfect procātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present procā procāte
future procātō procātō procātōte procantō
passive present procāre procāminī
future procātor procātor procantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives procāre procāvisse procātūrum esse procārī procātum esse procātum īrī
participles procāns procātūrus procātus procandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
procandī procandō procandum procandō procātum procātū

Derived terms[edit]

References[edit]

  • proco”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • proco in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Polish[edit]

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

proco f

  1. vocative singular of proca