rjúfa

Icelandic

Etymology

From Old Norse rjúfa, from Proto-Germanic *reufaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrjuːva/

  Rhymes: -uːva

Verb

rjúfa (strong verb, third-person singular past indicative rauf, third-person plural past indicative rufu, supine rofið)

1. to break, sever (e.g. a connection, agreement, etc.)

Conjugation

rjúfa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að rjúfa
supine (sagnbót)		rofið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		rjúfandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég rýf	við rjúfum	present (nútíð)	ég rjúfi	við rjúfum
	þú rýfur	þið rjúfið		þú rjúfir	þið rjúfið
	hann, hún, það rýfur	þeir, þær, þau rjúfa		hann, hún, það rjúfi	þeir, þær, þau rjúfi
past (þátíð)	ég rauf	við rufum	past (þátíð)	ég ryfi	við ryfum
	þú raufst	þið rufuð		þú ryfir	þið ryfuð
	hann, hún, það rauf	þeir, þær, þau rufu		hann, hún, það ryfi	þeir, þær, þau ryfu
imperative (boðháttur)	rjúf (þú)	rjúfið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	rjúfðu	rjúfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

rofinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	rofinn	rofin	rofið		rofnir	rofnar	rofin
accusative (þolfall)	rofinn	rofna	rofið		rofna	rofnar	rofin
dative (þágufall)	rofnum	rofinni	rofnu		rofnum	rofnum	rofnum
genitive (eignarfall)	rofins	rofinnar	rofins		rofinna	rofinna	rofinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	rofni	rofna	rofna		rofnu	rofnu	rofnu
accusative (þolfall)	rofna	rofnu	rofna		rofnu	rofnu	rofnu
dative (þágufall)	rofna	rofnu	rofna		rofnu	rofnu	rofnu
genitive (eignarfall)	rofna	rofnu	rofna		rofnu	rofnu	rofnu

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *reufaną. Ultimately from Proto-Indo-European *Hrewp- (“to break”).

Verb

rjúfa (singular past indicative rauf, plural past indicative rufu, past participle rofinn)

1. (transitive) to break a hole in, break

   rjúfa undir

   to make wounds

2. (figuratively) to break, violate (e.g. a law)
3. (impersonal) to clear away

   Synonym: hrjóða

   rýfr þokuna

   the fog clears away

Conjugation

Conjugation of rjúfa — active (strong class 2)

infinitive	rjúfa
present participle	rjúfandi
past participle	rofinn
indicative	present	past
1st-person singular	rýf	rauf
2nd-person singular	rýfr	rauft
3rd-person singular	rýfr	rauf
1st-person plural	rjúfum	rufum
2nd-person plural	rjúfið	rufuð
3rd-person plural	rjúfa	rufu
subjunctive	present	past
1st-person singular	rjúfa	ryfa
2nd-person singular	rjúfir	ryfir
3rd-person singular	rjúfi	ryfi
1st-person plural	rjúfim	ryfim
2nd-person plural	rjúfið	ryfið
3rd-person plural	rjúfi	ryfi
imperative	present
2nd-person singular	rjúf
1st-person plural	rjúfum
2nd-person plural	rjúfið

Conjugation of rjúfa — mediopassive (strong class 2)

infinitive	rjúfask
present participle	rjúfandisk
past participle	rofizk
indicative	present	past
1st-person singular	rjúfumk	rufumk
2nd-person singular	rýfsk	raufzk
3rd-person singular	rýfsk	raufsk
1st-person plural	rjúfumsk	rufumsk
2nd-person plural	rjúfizk	rufuzk
3rd-person plural	rjúfask	rufusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	rjúfumk	ryfumk
2nd-person singular	rjúfisk	ryfisk
3rd-person singular	rjúfisk	ryfisk
1st-person plural	rjúfimsk	ryfimsk
2nd-person plural	rjúfizk	ryfizk
3rd-person plural	rjúfisk	ryfisk
imperative	present
2nd-person singular	rjúfsk
1st-person plural	rjúfumsk
2nd-person plural	rjúfizk

Related terms

• rauf f
• raufa
• reyfa

Descendants

• Icelandic: rjúfa
• Faroese: rjúva
• Norwegian Nynorsk: rjuva
• Old Swedish: rȳva, riuva, riūva

References

• “rjúfa”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press