sermonor
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From sermō (“conversation”) + -ō.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /serˈmoː.nor/, [s̠ɛrˈmoːnɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /serˈmo.nor/, [serˈmɔːnor]
Verb[edit]
sermōnor (present infinitive sermōnārī, perfect active sermōnātus sum); first conjugation, deponent
- Alternative form of sermōcinor
- 2nd c. A.D., Aulus Gellius, Attic Nights 17.2.16–17:
- `Cum iis,' inquit, `consermonabatur.' `Sermonari' rusticius videtur, sed rectius est, `sermocinari' tritius, sed corruptius est.
- `With them,' he said, `he conversed (consermonabatur).' `Sermonari' seems more provincial, but is more correct; `sermocinari' is more customary, but is more corrupted.
- `Cum iis,' inquit, `consermonabatur.' `Sermonari' rusticius videtur, sed rectius est, `sermocinari' tritius, sed corruptius est.