ontmaken

Dutch

Etymology

From ont- (“un-”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈmaː.kə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: ont‧ma‧ken
• Rhymes: -aːkən

Verb

ontmaken

1. (transitive) to unmake, undo, break apart
2. (transitive, dialect) to disinherit, to disown

Inflection

Conjugation of ontmaken (weak, prefixed)
infinitive	ontmaken
past singular	ontmaakte
past participle	ontmaakt
infinitive	ontmaken
gerund	ontmaken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontmaak	ontmaakte
2nd person sing. (jij)	ontmaakt	ontmaakte
2nd person sing. (u)	ontmaakt	ontmaakte
2nd person sing. (gij)	ontmaakt	ontmaakte
3rd person singular	ontmaakt	ontmaakte
plural	ontmaken	ontmaakten
subjunctive sing.1	ontmake	ontmaakte
subjunctive plur.1	ontmaken	ontmaakten
imperative sing.	ontmaak
imperative plur.1	ontmaakt
participles	ontmakend	ontmaakt
1) Archaic.