opmaken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch opmaken. Equivalent to op +‎ maken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌmaːkə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: op‧ma‧ken

Verb

opmaken

1. (transitive) to use up (e.g. money) or eat up (all that's left to eat)
2. (transitive) to finish, conclude
3. (transitive) to make (a bed)
4. (transitive) to put make-up on
5. (transitive, typography) to format, to apply styling to
6. (transitive) to conclude, to infer [+ uit (from)]

Inflection

Conjugation of opmaken (weak, separable)
infinitive	opmaken
past singular	maakte op
past participle	opgemaakt
infinitive	opmaken
gerund	opmaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maak op	maakte op	opmaak	opmaakte
2nd person sing. (jij)	maakt op	maakte op	opmaakt	opmaakte
2nd person sing. (u)	maakt op	maakte op	opmaakt	opmaakte
2nd person sing. (gij)	maakt op	maakte op	opmaakt	opmaakte
3rd person singular	maakt op	maakte op	opmaakt	opmaakte
plural	maken op	maakten op	opmaken	opmaakten
subjunctive sing.1	make op	maakte op	opmake	opmaakte
subjunctive plur.1	maken op	maakten op	opmaken	opmaakten
imperative sing.	maak op
imperative plur.1	maakt op
participles	opmakend	opgemaakt
1) Archaic.

Derived terms

• opmaak
• opmaaksel
• opmaakster
• opmaker
• opmaking

Descendants

• Afrikaans: opmaak

Anagrams

• maken op