pogonić

See also: pogonic

Polish

Etymology

From po- +‎ gonić.

Pronunciation

• IPA^(key): /pɔˈɡɔ.ɲit͡ɕ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɔɲit͡ɕ
• Syllabification: po‧go‧nić

Verb

pogonić pf (imperfective poganiać)

1. (transitive) to spur, to prod, to chevy, to rush

Conjugation

Conjugation of pogonić pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		pogonić
future tense	1st	pogonię			pogonimy
	2nd	pogonisz			pogonicie
	3rd	pogoni			pogonią
	impersonal	pogoni się
past tense	1st	pogoniłem, -(e)m pogonił	pogoniłam, -(e)m pogoniła	pogoniłom, -(e)m pogoniło	pogoniliśmy, -(e)śmy pogonili	pogoniłyśmy, -(e)śmy pogoniły
	2nd	pogoniłeś, -(e)ś pogonił	pogoniłaś, -(e)ś pogoniła	pogoniłoś, -(e)ś pogoniło	pogoniliście, -(e)ście pogonili	pogoniłyście, -(e)ście pogoniły
	3rd	pogonił	pogoniła	pogoniło	pogonili	pogoniły
	impersonal	pogoniono
conditional	1st	pogoniłbym, bym pogonił	pogoniłabym, bym pogoniła	pogoniłobym, bym pogoniło	pogonilibyśmy, byśmy pogonili	pogoniłybyśmy, byśmy pogoniły
	2nd	pogoniłbyś, byś pogonił	pogoniłabyś, byś pogoniła	pogoniłobyś, byś pogoniło	pogonilibyście, byście pogonili	pogoniłybyście, byście pogoniły
	3rd	pogoniłby, by pogonił	pogoniłaby, by pogoniła	pogoniłoby, by pogoniło	pogoniliby, by pogonili	pogoniłyby, by pogoniły
	impersonal	pogoniono by
imperative	1st	niech pogonię			pogońmy
	2nd	pogoń			pogońcie
	3rd	niech pogoni			niech pogonią
passive adjectival participle		pogoniony	pogoniona	pogonione	pogonieni	pogonione
anterior adverbial participle		pogoniwszy
verbal noun		pogonienie

Further reading

• pogonić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• pogonić in Polish dictionaries at PWN