uitmaken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch utemaken. Equivalent to uit (“out”) +‎ maken (“to make”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌmaː.kə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: uit‧ma‧ken

Verb

uitmaken

1. (intransitive) to matter (only in third-person singular)

   Het maakt niet uit.

   It doesn't matter.

2. (transitive) to decide
3. (transitive) to make up, to constitute
4. (transitive) to insultingly qualify [+ voor (as)]

Verb

het uitmaken

1. (intransitive) to break up a relationship

   Zij heeft het uitgemaakt met me.

   She broke up with me.

Inflection

Conjugation of uitmaken (weak, separable)
infinitive	uitmaken
past singular	maakte uit
past participle	uitgemaakt
infinitive	uitmaken
gerund	uitmaken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	maak uit	maakte uit	uitmaak	uitmaakte
2nd person sing. (jij)	maakt uit	maakte uit	uitmaakt	uitmaakte
2nd person sing. (u)	maakt uit	maakte uit	uitmaakt	uitmaakte
2nd person sing. (gij)	maakt uit	maakte uit	uitmaakt	uitmaakte
3rd person singular	maakt uit	maakte uit	uitmaakt	uitmaakte
plural	maken uit	maakten uit	uitmaken	uitmaakten
subjunctive sing.1	make uit	maakte uit	uitmake	uitmaakte
subjunctive plur.1	maken uit	maakten uit	uitmaken	uitmaakten
imperative sing.	maak uit
imperative plur.1	maakt uit
participles	uitmakend	uitgemaakt
1) Archaic.

Descendants

• Negerhollands: maak ut
• Petjo: uitmaken

Anagrams

• maken uit