bekransen

Dutch

Etymology

From krans +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈkrɑn.sə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: be‧kran‧sen
• Rhymes: -ɑnsən

Verb

bekransen

1. (transitive) to give a wreath to, to bestow a wreath on

Inflection

Conjugation of bekransen (weak, prefixed)
infinitive	bekransen
past singular	bekranste
past participle	bekranst
infinitive	bekransen
gerund	bekransen n
	present tense	past tense
1st person singular	bekrans	bekranste
2nd person sing. (jij)	bekranst	bekranste
2nd person sing. (u)	bekranst	bekranste
2nd person sing. (gij)	bekranst	bekranste
3rd person singular	bekranst	bekranste
plural	bekransen	bekransten
subjunctive sing.1	bekranse	bekranste
subjunctive plur.1	bekransen	bekransten
imperative sing.	bekrans
imperative plur.1	bekranst
participles	bekransend	bekranst
1) Archaic.

Derived terms

• bekransing