getuigen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ɣəˈtœy̯ɣə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: ge‧tui‧gen
• Rhymes: -œy̯ɣən

Etymology 1

From Middle Dutch getugen, from Old Dutch *gitiugon. Equivalent to getuige +‎ -en.

Verb

getuigen

1. (intransitive) to testify, bear witness, give testimony, especially in court

   Getuigen van Jehova kloppen overal aan om te getuigen van Gods woord.

   Jehova's Witnesses knock on every door to bear witness of God's Word.

2. (transitive) to prove, make apparent
3. to constitute an indication or evidence
4. to stand up for something

Inflection

Conjugation of getuigen (weak, prefixed)
infinitive	getuigen
past singular	getuigde
past participle	getuigd
infinitive	getuigen
gerund	getuigen n
	present tense	past tense
1st person singular	getuig	getuigde
2nd person sing. (jij)	getuigt	getuigde
2nd person sing. (u)	getuigt	getuigde
2nd person sing. (gij)	getuigt	getuigde
3rd person singular	getuigt	getuigde
plural	getuigen	getuigden
subjunctive sing.1	getuige	getuigde
subjunctive plur.1	getuigen	getuigden
imperative sing.	getuig
imperative plur.1	getuigt
participles	getuigend	getuigd
1) Archaic.

Synonyms

(testify):

• een getuigenis afleggen

(make apparent):

• aantonen
• bewijzen

Derived terms

• getuigenis
• getuiging
• getuigschrift

Descendants

• Negerhollands: getug
• → Sranan Tongo: kotoigi
  • → Aukan: kotoigi
  • → Saramaccan: kotóígima

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

getuigen

1. plural of getuige