giechelen
Jump to navigation
Jump to search
Dutch[edit]
Alternative forms[edit]
Etymology[edit]
Origin obscure. Likely from Middle Dutch gijgen (“to pant, wheeze, giggle”) + -elen. Compare German Low German giechelen (“to giggle”), dialectal German giggln, gigglen (“to giggle”), Middle High German gickelen (“to ridicule, mock”), Old High German kichezzen (“to laugh”), German gicksen (“to shriek, shrill”).
Pronunciation[edit]
Verb[edit]
giechelen
- to giggle
Inflection[edit]
Conjugation of giechelen (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | giechelen | |||
past singular | giechelde | |||
past participle | gegiecheld | |||
infinitive | giechelen | |||
gerund | giechelen n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | giechel | giechelde | ||
2nd person sing. (jij) | giechelt | giechelde | ||
2nd person sing. (u) | giechelt | giechelde | ||
2nd person sing. (gij) | giechelt | giechelde | ||
3rd person singular | giechelt | giechelde | ||
plural | giechelen | giechelden | ||
subjunctive sing.1 | giechele | giechelde | ||
subjunctive plur.1 | giechelen | giechelden | ||
imperative sing. | giechel | |||
imperative plur.1 | giechelt | |||
participles | giechelend | gegiecheld | ||
1) Archaic. |