oprapen

Dutch

Etymology

From op +‎ rapen.

Pronunciation

• Audio

  (file)

Verb

oprapen

1. to pick up from the ground or floor

Inflection

Conjugation of oprapen (weak, separable)
infinitive	oprapen
past singular	raapte op
past participle	opgeraapt
infinitive	oprapen
gerund	oprapen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	raap op	raapte op	opraap	opraapte
2nd person sing. (jij)	raapt op	raapte op	opraapt	opraapte
2nd person sing. (u)	raapt op	raapte op	opraapt	opraapte
2nd person sing. (gij)	raapt op	raapte op	opraapt	opraapte
3rd person singular	raapt op	raapte op	opraapt	opraapte
plural	rapen op	raapten op	oprapen	opraapten
subjunctive sing.1	rape op	raapte op	oprape	opraapte
subjunctive plur.1	rapen op	raapten op	oprapen	opraapten
imperative sing.	raap op
imperative plur.1	raapt op
participles	oprapend	opgeraapt
1) Archaic.

Descendants

• Negerhollands: rap op

Anagrams

• rapen op