plaatsvinden

See also: plaats vinden

Dutch

Etymology

plaats (“place”) +‎ vinden (“find”); literally "find (its) place".

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈplaːtsˌfɪndə(n)/

• Audio

  (file)

Verb

plaatsvinden

1. to take place, occur
   • De officiële opening van de Rijksuniversiteit Groningen vond plaats op 23 augustus 1614. — The official opening of the University of Groningen took place on August 23, 1614.

Inflection

Conjugation of plaatsvinden (strong class 3a, separable)
infinitive	plaatsvinden
past singular	vond plaats
past participle	plaatsgevonden
infinitive	plaatsvinden
gerund	plaatsvinden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vind plaats	vond plaats	plaatsvind	plaatsvond
2nd person sing. (jij)	vindt plaats	vond plaats	plaatsvindt	plaatsvond
2nd person sing. (u)	vindt plaats	vond plaats	plaatsvindt	plaatsvond
2nd person sing. (gij)	vindt plaats	vondt plaats	plaatsvindt	plaatsvondt
3rd person singular	vindt plaats	vond plaats	plaatsvindt	plaatsvond
plural	vinden plaats	vonden plaats	plaatsvinden	plaatsvonden
subjunctive sing.1	vinde plaats	vonde plaats	plaatsvinde	plaatsvonde
subjunctive plur.1	vinden plaats	vonden plaats	plaatsvinden	plaatsvonden
imperative sing.	vind plaats
imperative plur.1	vindt plaats
participles	plaatsvindend	plaatsgevonden
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: plaasvind

Anagrams

• vinden plaats