uitblazen

Dutch

Etymology

From uit +‎ blazen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌblaːzə(n)/

• Audio

  (file)

Verb

uitblazen

1. (transitive) To blow empty
2. (transitive) To blow out, extinguish by breathing or draft
3. (intransitive) To take a breather, rest to recuperate

Inflection

Conjugation of uitblazen (strong class 7, separable)
infinitive	uitblazen
past singular	blies uit
past participle	uitgeblazen
infinitive	uitblazen
gerund	uitblazen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	blaas uit	blies uit	uitblaas	uitblies
2nd person sing. (jij)	blaast uit	blies uit	uitblaast	uitblies
2nd person sing. (u)	blaast uit	blies uit	uitblaast	uitblies
2nd person sing. (gij)	blaast uit	bliest uit	uitblaast	uitbliest
3rd person singular	blaast uit	blies uit	uitblaast	uitblies
plural	blazen uit	bliezen uit	uitblazen	uitbliezen
subjunctive sing.1	blaze uit	blieze uit	uitblaze	uitblieze
subjunctive plur.1	blazen uit	bliezen uit	uitblazen	uitbliezen
imperative sing.	blaas uit
imperative plur.1	blaast uit
participles	uitblazend	uitgeblazen
1) Archaic.

Synonyms

• (rest to recuperate) op adem komen, verademen

Related terms

• uitademen

Descendants

• Negerhollands: blys yt

Anagrams

• blazen uit