uitjouwen

Dutch

Etymology

Compound of uit +‎ jouwen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌjɑu̯.ə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: uit‧jou‧wen

Verb

uitjouwen

1. (transitive) to jeer at

Inflection

Conjugation of uitjouwen (weak, separable)
infinitive	uitjouwen
past singular	jouwde uit
past participle	uitgejouwd
infinitive	uitjouwen
gerund	uitjouwen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	jouw uit	jouwde uit	uitjouw	uitjouwde
2nd person sing. (jij)	jouwt uit	jouwde uit	uitjouwt	uitjouwde
2nd person sing. (u)	jouwt uit	jouwde uit	uitjouwt	uitjouwde
2nd person sing. (gij)	jouwt uit	jouwde uit	uitjouwt	uitjouwde
3rd person singular	jouwt uit	jouwde uit	uitjouwt	uitjouwde
plural	jouwen uit	jouwden uit	uitjouwen	uitjouwden
subjunctive sing.1	jouwe uit	jouwde uit	uitjouwe	uitjouwde
subjunctive plur.1	jouwen uit	jouwden uit	uitjouwen	uitjouwden
imperative sing.	jouw uit
imperative plur.1	jouwt uit
participles	uitjouwend	uitgejouwd
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: uitjou