uitsterven

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ sterven (“to die”).

Pronunciation

• Audio

  (file)

Verb

uitsterven

1. to die out, become extinguished

Inflection

Conjugation of uitsterven (strong class 3+7, separable)
infinitive	uitsterven
past singular	stierf uit
past participle	uitgestorven
infinitive	uitsterven
gerund	uitsterven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	sterf uit	stierf uit	uitsterf	uitstierf
2nd person sing. (jij)	sterft uit	stierf uit	uitsterft	uitstierf
2nd person sing. (u)	sterft uit	stierf uit	uitsterft	uitstierf
2nd person sing. (gij)	sterft uit	stierft uit	uitsterft	uitstierft
3rd person singular	sterft uit	stierf uit	uitsterft	uitstierf
plural	sterven uit	stierven uit	uitsterven	uitstierven
subjunctive sing.1	sterve uit	stierve uit	uitsterve	uitstierve
subjunctive plur.1	sterven uit	stierven uit	uitsterven	uitstierven
imperative sing.	sterf uit
imperative plur.1	sterft uit
participles	uitstervend	uitgestorven
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: uitsterf

Anagrams

• sterven uit