vreemdgaan

Dutch

Etymology

From German fremdgehen. Analysable as vreemd +‎ gaan, thus “to go strange”, that is “to go with a stranger/outsider”.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvreːmtxaːn/

• Audio

  (file)

Verb

vreemdgaan

1. to cheat; to wander (have sexual or romantic relations with another than one's stable partner, typically in secrecy)

   Synonyms: overspel plegen, scheve schaats rijden

Inflection

Conjugation of vreemdgaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive	vreemdgaan
past singular	ging vreemd
past participle	vreemdgegaan
infinitive	vreemdgaan
gerund	vreemdgaan n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	ga vreemd	ging vreemd	vreemdga	vreemdging
2nd person sing. (jij)	gaat vreemd	ging vreemd	vreemdgaat	vreemdging
2nd person sing. (u)	gaat vreemd	ging vreemd	vreemdgaat	vreemdging
2nd person sing. (gij)	gaat vreemd	gingt vreemd	vreemdgaat	vreemdgingt
3rd person singular	gaat vreemd	ging vreemd	vreemdgaat	vreemdging
plural	gaan vreemd	gingen vreemd	vreemdgaan	vreemdgingen
subjunctive sing.1	ga vreemd	ginge vreemd	vreemdga	vreemdginge
subjunctive plur.1	gaan vreemd	gingen vreemd	vreemdgaan	vreemdgingen
imperative sing.	ga vreemd
imperative plur.1	gaat vreemd
participles	vreemdgaand	vreemdgegaan
1) Archaic.

Anagrams

• gaan vreemd