narzucić

Polish

Etymology

From na- +‎ rzucić.

Pronunciation

• IPA^(key): /naˈʐu.t͡ɕit͡ɕ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ut͡ɕit͡ɕ
• Syllabification: na‧rzu‧cić

Verb

narzucić pf (imperfective narzucać)

1. (transitive) to throw or toss onto
2. (transitive) to impose, to make someone accept something
3. (transitive) to put on, to don in a hurry
4. (reflexive with się) to impose oneself

Conjugation

Conjugation of narzucić pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		narzucić
future tense	1st	narzucę			narzucimy
	2nd	narzucisz			narzucicie
	3rd	narzuci			narzucą
	impersonal	narzuci się
past tense	1st	narzuciłem, -(e)m narzucił	narzuciłam, -(e)m narzuciła	narzuciłom, -(e)m narzuciło	narzuciliśmy, -(e)śmy narzucili	narzuciłyśmy, -(e)śmy narzuciły
	2nd	narzuciłeś, -(e)ś narzucił	narzuciłaś, -(e)ś narzuciła	narzuciłoś, -(e)ś narzuciło	narzuciliście, -(e)ście narzucili	narzuciłyście, -(e)ście narzuciły
	3rd	narzucił	narzuciła	narzuciło	narzucili	narzuciły
	impersonal	narzucono
conditional	1st	narzuciłbym, bym narzucił	narzuciłabym, bym narzuciła	narzuciłobym, bym narzuciło	narzucilibyśmy, byśmy narzucili	narzuciłybyśmy, byśmy narzuciły
	2nd	narzuciłbyś, byś narzucił	narzuciłabyś, byś narzuciła	narzuciłobyś, byś narzuciło	narzucilibyście, byście narzucili	narzuciłybyście, byście narzuciły
	3rd	narzuciłby, by narzucił	narzuciłaby, by narzuciła	narzuciłoby, by narzuciło	narzuciliby, by narzucili	narzuciłyby, by narzuciły
	impersonal	narzucono by
imperative	1st	niech narzucę			narzućmy
	2nd	narzuć			narzućcie
	3rd	niech narzuci			niech narzucą
passive adjectival participle		narzucony	narzucona	narzucone	narzuceni	narzucone
anterior adverbial participle		narzuciwszy
verbal noun		narzucenie

Derived terms

noun

• narzut

 

Further reading

• narzucić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• narzucić in Polish dictionaries at PWN