omownik
Jump to navigation
Jump to search
See also: omównik
Polish[edit]
Alternative forms[edit]
Etymology[edit]
From omówić + -nik. First attested in 1586.[1]
Pronunciation[edit]
Noun[edit]
omownik m inan
Declension[edit]
Declension of omownik
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | omownik | omowniki |
genitive | omownika | omowników |
dative | omownikowi | omownikom |
accusative | omownik | omowniki |
instrumental | omownikiem | omownikami |
locative | omowniku | omownikach |
vocative | omowniku | omowniki |
Noun[edit]
omownik m pers
Declension[edit]
Declension of omownik
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | omownik | omownicy/omowniki (deprecative) |
genitive | omownika | omowników |
dative | omownikowi | omownikom |
accusative | omownika | omowników |
instrumental | omownikiem | omownikami |
locative | omowniku | omownikach |
vocative | omowniku | omownicy |
Related terms[edit]
adjective
adverb
nouns
verbs
References[edit]
Further reading[edit]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “omównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[1]